bij oma
Hollands glorie
In mijn jeugd wist ik weinig van kleding. Ik wist wat ik mooi vond maar welk merk er in stond, geen idee. Uitzondering op de regel was het oer-Hollandse Oilily. Jaloers was ik op alle ‘Oilily meisjes’ met prachtige jurken en ik liep soms gewoon hun winkel in om stiekem hun parfum even op te snuiven. Daarnaast scheurde ik alle fantastische reclame campagnes uit magazines en hing ze op de muur van mijn slaapkamer. Print op print op print op print.
En Oilily is er gelukkig al sinds een aantal jaren weer. Zonnig en kleurrijk als altijd.
Debbie van Debbie Bon Styling en ik hebben (in ieder geval) één ding gemeen: ons motto ‘more is more’. We vinden elkaar in onze liefde voor kleur, chaos, plezier en kinderen die kinderen zijn. Een match made in heaven. En dat vond Oilily ook!
Dus vorige week vertrokken wij met een auto vol kleding, klompen en bloemen naar De Boerinn in Kamerik. En omdat ik aan Karma doe waren er gewoon schapen, madeliefjes en heerlijke blauwe luchten!
Met grote dank aan Lou, Nevy en Loa die samen met ons het weiland trotseerden en vooral niet deden wat wij graag wilden. Precies zoals het moest zijn.
een ode aan de ‘in between'
Met afgunst, nee beter gezegd met lichte jaloezie en bewondering, zie ik mede-fotografen zichzelf verkopen op internet en social media alsof het niets is. Prachtige brochures, nog mooiere foto’s en duidelijke prijzen en mogelijkheden.
En dan kom ik. Meer passie dan me lief is, maar -10 op de schaal van commercie. Maakt niet uit, mensen en merken vinden mij gelukkig nog steeds. Mijn ambitie is groots in mensen blij maken, iets kleiner in wereldfaam of overboekte agenda’s. Dat is geen bescheidenheid, dat is gewoon wie ik ben, waar ik me prettig bij voel.
Omdat ik iedereen foto’s gun van zijn of haar leven en herinneringen, heb ik ooit een mini sessie toegevoegd aan mijn aanbod (en omdat ik graag meer werk wilde natuurlijk). Ik weet dat een fotosessie een luxe is en best een investering voor veel mensen. Maar keer op keer kom ik erachter dat dit niet mogelijk is op de manier hoe ik jullie vastleg.
Ik schrijf kleine verhaaltjes met beeld. Ik leg dingen vast die voor jullie misschien NU niet bijzonder zijn, maar over een paar maanden, paar jaar, herinneringen oproepen. Ik leg jullie dynamiek vast, jullie chaos, jullie liefde. Daar maak ik een paar hele mooie fotos van, en daarnaast ook een heleboel die jullie verhaal vertellen, maar op zichzelf geen kunst zijn. Soms zelfs misschien te donker, te scheef, beetje onscherp. Maar die ook precies laten zien wat er in mijn ogen echt toe doet. Daarom dus niet samen te vatten in 25 beelden. Want welke fotos sneuvelen dan als eerst? Precies die. Jullie zelf 25 uit laten kiezen? Dan kiezen jullie niet die foto’s waarvan ik vind dat ze gekoesterd moeten worden. Of ik ben gewoon te eigenwijs om dat uit handen te geven, dat kan ook.
Heel lang verhaal kort: Ik stop met de korte sessies. Het is gewoon onmogelijk voor mij.
Hierbij een ode aan het leven leven. en daar de foto’s van.
Hundred Pieces SS23
Oui oui Paris
These are the days | week 6
Een huis vol
These are the days | week 3
These are the days | week
Party of 5
Last weekend I had the honor to visit Annemarie and her fresh family of five (husband Erik, Liv, Owen and Ella).
It was a rainy, dark day, like most days in January, but this time I did not mind as much because I had a feeling she and I shared the same love for a little gloomy.
Annemarie opened the door and all was good. She’s so sweet and kind. And beautiful!
Thank you for inviting me in and give me some glimpses into your life. Your family is wonderful and you and Erik make having three children look so, so easy! And last but definitely not least: a special thanks to Liv for adding some lipstick to the mix. It is the cherry on the cake if you ask me!
M.
These are the days | week 1
TOKYO
My June 2019
My May 2019
My April 2019
My March 2019
My February 2019
Beer is Born!
I met Kirsten a little less then a year ago and it felt like we knew each other for years already. She’s one of those women you immediatly have a girl crush on (or am I the only one who has those?!). She’s effortlessly stunning, and surprisingly unaware of her impact on people. Next to that she’s so creative, kind and uplifting.
So when she asked me if I wanted to photograph her newborn baby, I immediately accepted, and got a bit nervous at the same time.
I often hear that photographing small children is challenging to many people. I love it. I play with them, ask them to kiss their mom, let them jump on their bed, higher! I try to just let them be and have fun. And maybe a cookie or three. A 7 days old baby? A complete new ball game, or at least to me.
But I’m also very aware time is a joke when you have a newborn baby around. And it seems to go faster every baby you add... The time that those feet and toes are pink and wrinkly, their skinny legs curl up and that little butt fits in the palm of one hand is over before you know it. And you might think you remember every detail, but you know what? You don’t.
So this weekend I went, fell in love with even more people and met Beer. He was the sweetest, most cooperative child I ever met.
And I’m happy to report Belle and Bloem didn’t mind showing me how high they could jump!
My January 2019
Today a little over 4,5 years ago, I moved to the US and left everything I knew behind. It was an adventure, but definitely a lonely one. Thank god there was always Vie! In October 2014 we even had our love baby THE DOOR IN THE WALL.
We love what we created, we love what it meant to us, what it brought us. Staying connected with continents between us. And peeing our pants while doing so.
But in the meantime things changed. We live close again and can get on a train instead of the internet, we added babies, jobs, houses, friends. The only things that actually stayed the same are our friendship and daily chats through Whats app. And we will probably forever have those, but those conversations are not the ones we can share. Or want to share.
Vie sort of saved me, but I’m good on my own now. So she’s off saving other peoples sanity. And she’s extremely good at that. That door in the wall is still there, we are saving the key just in case!
But the truth is I needed the blog, the pressure, the deadline to document my own life. And looking back at these past almost two years in photos, I really want to keep doing this. It’s my diary, but in images. So if you are okay with it, I would like to keep doing my monthly photo blogs, but post them here, in my new little corner on the web.
January was rusty. But I will do my best to get back on that horse in February.
XM
A site is born
Hi!
Still very much work in progress, but I’m so happy I’m here.
And even more happy you are!
XM